De laatste alinea in mijn vorige blog was gewijd aan de nieuwe coronamaatregelen en de afgelasting van het NK Allround Junioren. Een flinke domper, dus wat was ik blij dat een paar dagen daarna duidelijk werd dat het NK toch doorgang kon vinden. Doordat deze wedstrijd ook gold als kwalificatie voor de Junior Worldcup Final en het WK Junioren was er besloten een uitzondering te maken voor het NK voor A-junioren. Dit betekende dus even schakelen in mindset, maar daarnaast gaf het ook een nieuwe lading motivatie om nog anderhalve week de puntjes op de i te zetten. 

Samen uit, samen thuis
Omdat alle A-junioren van ons team waren geplaatst, was het een gezellige boel in het hotel in Groningen waar we verbleven. Hoewel zowel ontbijt als avondeten op de kamers geserveerd werd, mochten we wel in groepjes van drie bijeenkomen om zo toch wat gezelligheid te behouden. Ook de sfeer op de ijsbaan was erg goed. We hadden als team één van de vele kleedkamers gekoloniseerd en daarbinnen hing het overgrote deel van de tijd een hele leuke en motiverende sfeer. 

Let’s race
Het weekend begon eigenlijk al op vrijdag, met een speciaal voor ons ingelast trainingsuur, om een beetje bekend te worden met het Groningse ijs. Voor mij was het daarnaast ook een spannend moment, omdat ik voor het eerst sinds vier weken weer even een sub maximaal startje ging proberen. In verband met mijn liesblessure had ik tot toen aan toe alle explosiviteit en snelheid op het ijs vermeden en vooral veel op de snelheid van een 1500 meter en 3 kilometer getraind. Gelukkig gaf mijn lies geen vervelende reactie na dit startje en kon ik met een iets geruster hart beginnen aan de 500 meter van zaterdag. Hoewel ik wel een beetje bang was voor de mogelijke weerslag van een volle bak start en temporonde, viel me dit 100% mee. Mijn opening was eigenlijk prima en het was verrassend genoeg vooral de ronde waar ik, doordat ik deze snelheid al lang niet meer gevoeld had, moeite mee had. Niettemin reed ik naar de zesde plaats, iets waar ik op dat moment redelijk tevreden mee was. 

De 1500 meter die hierna volgde was eigenlijk gewoon goed. Het was geen heel bijzondere rit, maar zeker geen rit waar veel op aan te merken was. Ja, ik had wat sneller mogen beginnen, maar ondanks dat bij de start mijn lies wat opspeelde en ik hierdoor misschien onbewust wat gas terugnam, waren de rondjes die volgden echt niet verkeerd. De enige domper was dat ik uiteindelijk slechts drie tienden van een seconde te kort kwam voor het podium, maar desondanks overheerste na dag één een tevreden en opgelucht gevoel. Tevreden omdat ik liet zien de aansluiting weer te hebben gevonden, iets wat al twee jaar al niet het geval was en opgelucht omdat mijn lies het zonder al te grote problemen gehouden had. Na twee afstanden stond ik daarnaast op de vierde plaats in het eindklassement, met een nog steeds overbrugbaar gat naar het podium.

Dag twee begon met de 1000 meter. Net als op de 500 meter miste ik wat explosiviteit bij de opening en eerste ronde, maar met de zesde tijd kon ik uiteindelijk niet meer dan tevreden zijn. De afsluitende afstand was de 3 kilometer. Daar waar ik weinig snelheidstraining had gedaan, had ik wel veel gewerkt aan het rijden van vlakke rondjes. Ik wist dus dat ik een goede rit kon rijden, mits ik mijn eigen ding zou doen en op mijn technische punten zou focussen. Dit deed ik uiteindelijk ook, maar doordat ik zo’n seconde of anderhalf te langzaam begon, gooide ik mijn eigen ruiten op een goede eindklassering in. Een vijfde tijd op deze afsluitende afstand was dan ook niet genoeg om nog een plaatsje op de schuiven en het eindresultaat was een vierde plaats in het eindklassement. Het weekend werd afgesloten met een massastart. Een leuk onderdeel en zeker iets wat ik in de toekomst vaker wil doen. 

Door mijn vierde plaats viel ik helaas net buiten de selectie voor de Junior Worldcup Final en de WK junioren, maar de troostprijs was wel een startplek op de NK Allround/Sprint senioren in het weekend van 22 en 23 januari. Rekening houdend met mijn nog altijd sluimerende liesblessure koos ik er uiteindelijk voor om het allroundtoernooi te rijden. 

Debuut bij de senioren
Na het NK-weekend in Groningen werd ik een beetje overvallen door vermoeidheid. Een dergelijk wedstrijdweekend met spanning, presteren en daarbij ook de zorgen om mijn lies hakte er toch erger in dan ik dacht. Noodgedwongen deed ik dan ook even een stapje terug wat betreft training- en werkuren en nam ik wat meer rustmomenten. Dit hielp, hoewel ik me nog steeds niet 100% voelde toen we donderdag 20 januari ons intrek namen in het hotel voor de NK senioren in Thialf. Tijdens de training op vrijdag was ik een beetje zoekende naar de lekkere slag die ik de weken ervoor steeds vaker gevonden had. Het kostte moeite om ontspanning te vinden en de tijd te nemen voor mijn afzet. Desondanks had ik heel erg veel zin in mijn eerste wedstrijd bij de senioren. Ik hoefde namelijk niks en mocht vooral lekker rijden en veel leren! 

Op de aftrappende 500 meter haperde ik een beetje op de eerste 50 meter, waardoor mijn opening nogal tegenviel. Maar in tegenstelling tot op de NK junioren wist ik deze keer wel een prima rondje te rijden en mijn eindtijd was uiteindelijk nog best degelijk. Dit kon ik helaas niet zeggen van de 3 kilometer die een krap uur erop volgde. Vooraf had ik goed in mijn hoofd welke technische punten belangrijk waren en hoe ik bijvoorbeeld mijn bochten aan wilde snijden, maar dit had uiteindelijk niet tot gevolg dat ik een lekkere rit reed. Het was eigenlijk vanaf het begin vooral zoeken naar een slag die ik niet kon vinden en ook hier gold weer dat het begin van mijn race te langzaam was. Na deze rit baalde ik dan ook wel goed: ik had nog nooit zoveel 3 kilometers gereden als dit jaar, maar op geen één ervan had ik het gevoel dat ik eruit haalde wat erin zat. Een peptalk van mijn coach was daarom ook wel even nodig en hierna kon ik er gelukkig weer een beetje anders tegenaan kijken. Als (top)sporter wil je eigenlijk altijd meer en sneller, en als dat niet lukt baal je als een stekker. Terwijl het ook goed is om te kijken naar de stappen die je hebt gezet en ik kan van mezelf zeggen dat dat er dit seizoen veel geweest zijn. Daarnaast realiseerde ik me ook dat ik afgelopen zomer relatief weinig op de fiets heb gezeten en dat we vooral geïnvesteerd hebben in kracht en het bereiken van een gezond gewicht. Iets wat zeker gelukt is, maar waardoor mijn basisconditie misschien nog niet ligt waar ‘ie zou kunnen liggen en waar ik nu op driekwart van het seizoen tegenaan loop. Op dit moment hartstikke balen, maar des te meer is het nu de kunst naar de positieve punten te kijken, want ook die zijn er volop. 

Zondag resteerde nog een 1500 meter. Vol goede moed en focuspunten stond ik daar aan de start, maar al na een rondje merkte ik dat de koek op was. Wel probeerde ik me te blijven focussen op de vooraf bedachte technische punten, maar het was geen race met een bevredigend resultaat. Niettemin kijk ik terug op een leerzaam weekend vol met nieuwe ervaringen en indrukken. Natuurlijk had ik het liefste de ritten van mijn leven gereden, maar de boog kan niet altijd gespannen zijn… Daarnaast was het ook een gezellig weekend, zowel met mijn roomie als met iedereen in Thialf. 

Nu ik weer thuis ben is het even tijd om zowel fysiek als mentaal even wat rust te nemen en dan weer verder te kijken naar wat nog komen gaat. Want voor ons junioren is het seizoen zeker nog niet ten einde, met komend weekend een landelijke plaatsing voor de NK sprint/lange afstanden en over vier weken het bijbehorende NK zelf. Daarbij komt ook dat ik het shorttracken weer op ga pakken. Door de vele wedstrijden op de langebaan en mijn liesblessure die me beperkte tot slechts drie keer schaatsen in de week, heb ik al drie weken geen shorttrackbaan gezien. Hoog tijd om daar verandering in te brengen, want over drie weken wil ik zo goed mogelijk rijden op de trials voor de WK Junioren. Kortom, genoeg mooie punten aan de horizon! 

(Foto’s van het NK Senioren zijn gemaakt door @instaschaats/Hidde Muije)